Ze is niet de eerste en zal niet de laatste zijn. Laten we antwoorden met Romano Guardini:
Het dogma, het gegeven van absolute waarheid, dat voor ons staat en dat niet gemotiveerd wordt op grond van bruikbaarheid, dat onwankelbaar en eeuwig is, is iets van onzegbare grootheid. Wanneer het dogma op een bepaald moment onze geest raakt, krijgen we het gevoel, alsof we hierin de geheimzinnige garantie bezitten voor de gezondheid van de wereld. Dan voelen we, dat het de behoeder is van alle zijn, wezenlijk en waarachtig de rots, waarop alles rust. "In het begin was het Woord", de Logos! Daarom draagt de ondertoon van het ware, gezonde leven een beschouwelijk karakter. Ons willen, handelen en zoeken mogen nog zo energiek zijn, de kracht ervan moet rusten in een diepe stilte, waaruit we kunnen opzien naar de eeuwige, onveranderlijke waarheid. Dit is de gemoedsgesteltenis, die wortelt in de eeuwigheid. Ze kent geen haast, ze heeft de tijd. Ze kan wachten en laten wachten. Deze mentaliteit is waarachtig katholiek. Indien het waar is, dat het katholicisme in menig opzicht "achterlijk" is, vergeleken bij andere belijdenissen - laat het dat dan maar zijn! Het kan niet meehollen met de razende vaart van de bandeloze wil, die uit de eeuwige orde is losgescheurd. In plaats daarvan heeft het iets kostbaars bewaard, dat van onvervangbare waarde is: het primaat van de logos over het ethos en daardoor de harmonie met de onveranderlijke wetten van het leven.(Laatste bladzijden van: Vom Geist der Liturgie [in het Nederlands: Bron van levend water])
Geen opmerkingen:
Een reactie posten