Een calvinistisch ordinariaat?

Ds. @coenwessel, predikant te Hoofddorp (op ons blog al eerder geciteerd), denkt in het Friesch Dagblad na over mogelijke eenheid tussen de Protestantse Kerk in Nederland en de Katholieke Kerk:

Ook voor ons als protestanten is Benedictus XVI van belang en ik vermoed dat zijn belang alleen maar toe gaat nemen. Onze Nederlandse Protestantse Kerk bevindt zich in de vreemde positie dat de officiële oecumene op een laag pitje staat, maar dat de [orthodox-? -vh] Protestantse Kerk en de Rooms-Katholieke Kerk in razend tempo naar elkaar toe groeien.
De inhoudelijke kloof wordt steeds kleiner. [...] In de Protestantse Kerk bloeit de studie van de gemeenschappelijke theologen uit de Vroege Kerk, kerkvaders zoals Augustinus van Hippo (354-430).
Op de Reformatie wordt niet meer trots, maar met zeer gemengde gevoelens teruggeblikt. De heersende gemeenschappelijke mening in beide kerken over de Reformatie is dat de kerk indertijd weliswaar een hervorming nodig had, maar dat de scheuring in de kerk vooral door politieke omstandigheden is veroorzaakt.
Gaat dit leiden tot een fusie met de Katholieke Kerk? Daarvoor zijn er voorlopig nog te veel verschillen. Maar er zijn wel andere mogelijkheden. De Protestantse Kerk zou zich als zelfstandige kerk, met behoud van haar eigen kerkorde, bij de Katholieke Kerk kunnen aansluiten. Dan blijf je wie je bent, maar je hebt een innige band met de katholieken.

Het artikel lijkt vooral geschreven voor protestantse geloofsgenoten, maar ik denk dat je ook als katholiek een dergelijk voorstel alleen maar kunt toejuichen. Elke kerkscheuring is een verarming geweest voor de Kerk (ofschoon het meestal ook een gelegenheid is geweest voor een interne hervorming, verduidelijking, uitzuivering): elk lid en elk weefsel van het lichaam van Christus brengt iets unieks aan het geheel, in de organische eenheid van de hele Kerk (en verarmt het als hij weggaat). Het koor blijft bestaan, maar zou krachtiger, mooier, creatiever klinken als er meer stemmen waren. Fusie is geen prettig woord, dat heeft iets van verwarring, verwatering. Verrijking, deelname, communio, dat is wat de Kerk wil. Niet voor niets heeft paus Benedictus 'anglicaanse ordinariaten' mogelijk gemaakt en wordt er gedacht over een luthers ordinariaat. Waarom geen calvinistisch ordinariaat?

Een citaat van Chesterton:

Becoming a Catholic broadens the mind. It especially broadens the mind about the reasons for becoming a Catholic. Standing in the centre where all roads meet, a man can look down each of the roads in turn and realise that they come from all points of the heavens. As long as he is still marching along his own road, that is the only road that can be seen, or sometimes even imagined. For instance, many a man who is not yet a Catholic calls himself a Mediaevalist. But a man who is only a Mediaevalist is very much broadened by becoming a Catholic. I am myself a Mediaevalist, in the sense that I think modern life has a great deal to learn from mediaeval life; that Guilds are a better social system than Capitalism; that friars are far less offensive than philanthropists. But I am a much more reasonable and moderate Mediaevalist than I was when I was only a Mediaevalist. For instance, I felt it necessary to be perpetually pitting Gothic architecture against Greek architecture, because it was necessary to back up Christians against pagans. But now I am in no such fuss and I know what Coventry Patmore meant when he said calmly that it would have been quite as Catholic to decorate his mantelpiece with the Venus of Milo as with the Virgin. As a Mediaevalist I am still proudest of the Gothic; but as a Catholic I am proud of the Baroque. That intensity which seems almost narrow because it comes to the point, like a mediaeval window, is very representative of that last concentration that comes just before conversion. At the last moment of all, the convert often feels as if he were looking through a leper's window. He is looking through a little crack or crooked hole that seems to grow smaller as he stares at it; but it is an opening that looks towards the Altar. Only, when he has entered the Church, he finds that the Church is much larger inside than it is outside. He has left behind him the lop-sidedness of lepers' windows and even in a sense the narrowness of Gothic doors; and he is under vast domes as open as the Renaissance and as universal as the Republic of the world. He can say in a sense unknown to all modern men certain ancient and serene words: Romanus civis sum; I am not a slave.