Luns

Katholiek Nederland recenseert een nieuwe biografie van de katholieke minister van Buitenlandse Zaken (1952-1971) en vervolgens NAVO-secretaris-generaal Joseph Luns.

Luns schreef in 1970 in een brief aan bisschop Zwartkruis van Haarlem dat hij zich zorgen maakte over de ontwikkelingen in de Nederlandse Kerk. De priesters misbruikten volgens hem de preekstoel voor 'politieke propaganda en even ongefundeerde als ondeskundige critiek op het buitenlands beleid van de Regering en haar bondgenoten'.
[Biograaf] Kersten schrijft dat Luns in zijn audiënties bij paus Paulus VI van de gelegenheid gebruik maakte om bij de opperpontifex te klagen over de Nederlandse misstanden. “Ook suggereerde hij de paus ertegen op te treden, maar die toonde vooral behoedzaamheid”, aldus Kersten.
“De bron van het kwaad was volgens Luns de invloed van moderne theologen op de bisschoppen. P. Teilhard de Chardin, de protestantse theologen zoals D. Bonhöffer en niet te vergeten de pater dominicaan E. Schillebeeckx hadden een kwalijke invloed op jonge priesters en het Nederlandse episcopaat.”
De Katholieke Kerk in Nederland was volgens Luns in handen geraakt van een kleine groep radicalen die de geloofsleer naast zich neerlegde en zich niets van het gezag van de paus en de bisschoppen aantrok. Kersten: “Ook binnen de Nederlandse kerkprovincie handhaafde het episcopaat, kardinaal Alfrink voorop, zijn gezag niet maar plooide zich naar deze groepen die een loopje namen met ‘de trouw aan de Heilige Stoel en het dogma der Kerk’.”
Luns gruwde van ‘het optreden van “verloofde” studentenpaters, het goed praten door een aantal geestelijken van pederastie en andere seksuele afwijkingen, het niet duidelijk en publiek optreden zijdens de katholieke hiërarchie tegen het zedenverderf, speciaal onder de katholieke studerende jeugd’.