Het celibaat is geen uitvinding van de Kerk

Enkele dagen geleden sprak het protestantse Nederlands Dagblad zich in een redactioneel commentaar uit voor een discussie in de katholieke Kerk over het verplichte priestercelibaat:

In de Rooms-Katholieke Kerk bijvoorbeeld klinkt zo'n suggestie de laatste maanden weer veel, vanwege de misbruikschandalen en het priestertekort. Als de kerk nu maar het verplichte priestercelibaat afschafte, dan zouden priesters zich niet aan kinderen vergrijpen en zouden meer mannen een priesterroeping willen horen. Voor sommigen kan deze kerk alleen overleven als ze deze regel uit de middeleeuwen loslaat. [...]
Wie alleen leeft, is daarmee niet gevoelloos. De als-de-kerk-nou-maar-redenering werkt hier niet.
En toch. Het celibaat gaat misschien ook van zo'n redenering uit. Als priesters maar ongetrouwd blijven, dan... hebben ze meer tijd voor de kerk, krijgen ze een diepere relatie met Christus, worden ze een symbool van toewijding en van het komende koninkrijk. Maar ook een goed huwelijk kan de band met God en openheid voor mensen enorm goed doen. En ook voor ongetrouwden kan een leven naast het werk geen kwaad.

Ons commentaar:

Het is niet zo dat op een gegeven moment, in de middeleeuwen, de Kerk besloten heeft: "laten we priesters eens niet laten trouwen, dan hebben ze meer tijd voor de Kerk, worden ze een symbool". Christus zelf leefde ongetrouwd, en in navolging van Hem Paulus en andere apostelen en vele, vele volgelingen vanaf de eerste jaren.
Dat houdt geen enkele minachting voor het huwelijk in. Integendeel, het huwelijk tussen twee gedoopten is een Sacrament, een werkzaam teken van Christus' handelen in tijd en ruimte.
De vraag is waarom Christus, Paulus en vele anderen na hen - met hun hoge achting voor het huwelijk - ongehuwd leefden, wat dat betekent.
De Kerk meent, en dit klinkt waarschijnlijk vreemd, dat "getrouwd zijn met God", de werkelijke situatie van de mens zou moeten zijn. Het huwelijk van een man en een vrouw is juist het symbool van het huwelijk van Christus met zijn Kerk (Efeziërs 6). Dus niet het celibaat is het symbool, maar het huwelijk. Namelijk van de band van Christus met de Kerk, God met de mens. En ongehuwd blijven omwille van het Rijk der Hemelen is de eenvoudigste manier om "gehuwd te zijn met God".
Maar inderdaad, niet iedereen is daartoe geroepen, en je moet doen waar God je toe roept.
Vervolgens kun je discussiëren over de vraag of de Kerk ook (weer) gehuwden moet toelaten tot het priesterschap. Op een gegeven moment heeft ze besloten haar priesters te kiezen uit degenen die ongehuwd blijven omwille van het Rijk der hemelen. Ze zou dat theoretisch ongedaan kunnen maken, maar het is onwaarschijnlijk. Het symbool moet werkelijkheid worden, niet andersom.