Een Vlaamse vriend (leek) schrijft vandaag:
Na jaren [in de Hollandse stad L. gewoond te hebben] met een levendige parochie die wat probeert op te bouwen, lijkt het wel of ik de laatste maanden [terug in Vlaanderen] in de wildernis ben beland. Maar juist uit de [Hollandse] ervaring kan ik hoop hebben. Er gaat geen zondag voorbij of ik erger me hier aan de homilie en de manier waarop de Eucharistie wordt opgedragen, om nog te zwijgen van de quasi-onmogelijkheid om hier te biechten. Waarbij 'het verraad van de Vlaamse bisschoppen' voorlopig het dieptepunt vormt. Het vooruitzicht over enkele jaren terug een Vlaamse aartsbisschop te krijgen is beangstigend. [...]Moed! De Kerk is groot!
Ik hoop dat het goed gaat in Moskou? Het lijkt me soms wel dat uit Oost-Europa en de orthodoxe wereld zinnigere uitspraken komen dan van de eigen kerk (in Vlaanderen ook niet zo moeilijk).
Zeg aan deze priester dat hij meteen alles in het werk stelt om de Biecht te bevorderen. Waar anderen hebben afgebroken, moet men opbouwen. Waar anderen hebben gezwegen, moet men spreken.
BeantwoordenVerwijderenVerkondig de Heer te pas en te onpas. Gebruik alles en doe alles om de Heer te verkondigen. Doe het niet morgen, doe het vandaag!