Het woord burgerlijk klinkt ons (slachtoffers van het jaren-zestig-jargon) niet prettig in de oren, maar Spruyts waarschuwing voor "absurdistisch fideïsme" onder hedendaagse gelovige christenen is terecht.
Een zin van Luigi Giussani die Gemeenschap en Bevrijding het afgelopen jaar dikwijls herhaalt, luidt:
Door de opvoeding thuis en op het seminarie en door eigen overwegingen op latere leeftijd ben ik er ten diepste van overtuigd geraakt dat alleen een geloof dat gevonden kan worden in de ervaring en door die ervaring bevestigd wordt, dat in staat is te beantwoorden aan de eisen van het leven, weerstand kan bieden in een wereld waarin alles, alles, het tegenovergestelde zei en zegt".Ofwel het geloof wordt cultuur (het door het geloof verlichte oordeel doorploegt de hele werkelijkheid) ofwel het verdwijnt.
Natuurlijk interesseren ons niet in de eerste plaats de "tradities en structuren die het christelijk geloof heeft geschapen", maar onze eigen bestemming. Maar waar is ook dat als onze ontmoeting met Christus niet meteen "traditie en structuur" begint te worden, de werkelijkheid volgens de nieuw opgedane kennis vorm begint te geven, dat dan de realiteit van die ontmoeting twijfelachtig te noemen is en haar in elk geval geen lang leven beschoren is.
De monniken van Benedictus, wiens feest we gisteren vierden, hadden niet gepland Europa christelijk te maken. Zij zochten God, de God die mensgeworden was - met alles wat daaruit voortvloeide - en legden "zo doende" de grondslag voor de westerse beschaving.
Men leze hierover B16's rede van Parijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten