"De echte breuk was toen we stopten met bidden en niet meer gingen biechten"

Uit het meest recente nummer van het Katholiek Nieuwsblad (papieren editie nr. 27, p. 5, auteur Jan Peeters):

Met het krimpen van de generaties die het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) bewust hebben meegemaakt nemen ook de discussies erover toe. Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat het Concilie in Rome werd geopend. “Dat wordt door velen als een breuk ervaren, maar dat was het niet”, zegt pater Gerard Wilkens s.j., hoofdredacteur van de Nederlandse editie van Communio. [...]
“Het Concilie was geen breuk, het was een verrassing”, herhaalt Wilkens. “De echte breuk was toen we stopten met bidden en niet meer gingen biechten. Dat is de echte breuk met God. Van al het andere kun je zeggen dat je je moet laten verrassen door wat de Geest tot de Kerk zegt. Dat was een verrassing.
Dat er in de liturgie iets zou veranderen was al veel eerder te zien. Bijvoorbeeld in de encycliek Mediator Dei uit 1947 van Pius XII, in welk verlengde ook Vaticanum II ligt. De verrassing was niet dat het er was,maar dat het er daadwerkelijk van kwam”.
Wilkens bevestigt dat Pius X (1903-1914) al grote zorgen had over het gebrek aan mogelijkheden voor de gelovigen actief aan de liturgie deel te nemen. “En dat recent duidelijk is geworden dat Pius XII al dacht aan het bijeenroepen van een concilie”.
Hij benadrukt het belang van de continuïteit van Vaticanum II. Hij wijst op het gevaar van denken in de trant van een denkbeeldig Vaticanum III of alsof met het Eerste Vaticaans Concilie (1869-1870) alles gezegd zou zijn.

Zie ook "De strijd om dit misverstand moet uitgevochten worden".