Reactionair

In de papieren editie van het Katholiek Nieuwsblad van deze week gaat de column van pater Elias over de affaire-Stienstra. Het citeren waard:

Er is weer ruzie in katholiek Nederland. [...] Voor de pers is de herrie tussen mgr. Eijk en Nelly Stienstra verwarrend, want het drama speelt zich af binnen het ‘conservatieve’ kamp, dat journalisten gewoonlijk als één pot nat beschouwen. [...] Waar die ruzie nou eigenlijk over ging, is me niet duidelijk, en van de pers word ik niet wijzer. Wél is jammer dat de pers en justitie erbij worden gehaald om een overwinning te behalen. Ook al geeft dit in onze hedendaagse samenleving de doorslag in iedere machtsstrijd, het hoort niet thuis in kwesties van eer en geweten, laat staan van geloof. Andersom worden ketters toch ook niet meer aan wereldlijke rechters (of journalisten) uitgeleverd?
We kunnen wel een les leren van deze herrie. We wisten al dat een mens gemakkelijk van kamp kan veranderen. Zo waren veel fascisten oorspronkelijk socialisten, zijn veel kapitalisten later radicaal links geworden en zaten onze keurige politici en toplieden in de bankwereld ooit op de Dam stoute sigaretjes te roken. Maar het kan ook óns overkomen dat we ineens ons eigen nest bevuilen. We lopen dat risico vooral, als we ‘reactionair’ zijn, dat wil zeggen: alleen tégen iets reageren en nooit nadenken over waar we vóór zijn. Dan zetten we ons altijd ergens tegen af en komen we nooit op eigen kracht vooruit. En dan maakt het niet meer uit of je Oosterhuisliedjes zingt om met het rijke, maar iets te strakke, Roomse verleden af te rekenen, of dat je de Tridentijnse Mis viert om tegen de liturgische chaos te protesteren. Er hoeft dan maar iets te gebeuren of je stapt over naar de tegenpartij. Misschien heeft dat ook de bisschoppen, zoals mgr. Eijk en zijn voorganger kardinaal Simonis, in de recente jaren zo eenzaam gemaakt. Ze zijn er om mensen te helpen die wéten wat ze willen. Maar ze werden omringd door té veel mensen die alleen wisten wat ze niet wilden. En dan houdt het op.