(Groot)moedig geeft het RD De Bruijn de ruimte om uit te leggen "waarom rooms-katholicisme en literatuur meer van elkaar houden dan protestantisme en literatuur". De laatste alinea's (maar lees het héle stuk!):
Het geloof in die bijna magische werking van de sacramenten, waardoor de genade het stoffelijke binnengaat en stilaan, haast onmerkbaar, verandert, is misschien wel de diepste reden waarom rooms-katholieken makkelijker dan protestanten romans kunnen schrijven die aansluiten bij de harde realiteit. Ze hoeven niet allereerst te zorgen dat hun hoofdpersonen persoonlijk overtuigd en bekeerd worden of radicaal met de zonde afrekenen, ze hoeven slechts het geheim van de genade in de wereld voelbaar te maken. En dat schittert des te meer naarmate de achtergrond donkerder is.Terzijde 1: De keuze van deze twee schitterende romans om de reeks Christelijke klassiekers te openen schept hoge verwachtingen voor de rest van de serie!
Flannery O’Connor zag het hele bestaan als een territorium waar de duivel oppermachtig heerste. „Ze vond”, schrijft Tjerk de Reus in zijn verhelderende nawoord bij de roman, „dat je als schrijver je ogen wijd moest openzetten voor het kwaad. Uit fatsoen dit kwaad verhullen of wegpoetsen is leugenachtig.” Zodoende mogen de priesters en profeten van Greene en O’Connor het er bedroevend van afbrengen. Maar dwars door al die zonde en mislukking heen breekt tóch Gods liefde zich baan.
Terzijde 2: Wel jammer dat de uitgever ervoor gekozen heeft The Power and the Glory wéér te vertalen met het heavy-moralistische Het geschonden geweten, en niet gewoon met De kracht en de heerlijkheid - de liturgische woorden die Greene bewust genomen heeft als titel voor zijn boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten