Geestelijke euthanasie vs. het katholieke mensenrecht om te kiezen

Column van pater Elias in het Katholiek Nieuwsblad (papieren editie nr. 37, p. 19):

Ik werd laatst positief verrast door een artikel in Trouw. Het ging over de heibel rond pastoor Van der Sluis in Brabant, die een euthanasist geen kerkelijke uitvaart gaf. Een journalist stelde gerichte vragen en Van de Sluis kreeg kans antwoord te geven. En die kans greep hij aan. Een ding was duidelijk: dit is een pastoor die er nog in gelooft. Een journalist die informatie doorgeeft, een pastoor die het geloof doorgeeft – samen in één krantenartikel, met een mooie foto… De wereld is nog niet verloren! Kerk en vaderland krijgen nog een kans.
Toch wil ik nog even iets verbeteren. Want de pastoor zegt: “Je mag in het geval van euthanasie niet ruimhartig zijn. Er zijn grenzen. Een dienaar van de Kerk moet voorgaan in de waarheid. Dan kun je niet alles onder de mantel van barmhartigheid brengen.” Dit klopt niet helemaal. Want de gehele waarheid valt onder barmhartigheid. Van der Sluis betoont exact de extreme barmhartigheid die onze tijd nodig heeft: op de grens van leven en dood een keuze aanbieden. Zoiets durven bitter weinig zielenherders nog te doen. Omdat het niet gezellig is. Maar zonder grenzen heeft niemand een vaderland. En vóór de dood, niet erna, moeten we blijk geven van de zin die we aan ons leven geven, alleen al tegenover onszelf. Leven is kiezen, leven in waarheid is trouw zijn. De geestelijke euthanasie van de onverschilligheid kenmerkt onze samenleving steeds meer. En dan komt er ineens een pastoor de gezapigheid verstoren, tegen de betutteling in van zijn kerkbestuur, dat niet wil kiezen en dat de parochie (net als de patroon ervan) wil onthoofden. Die pastoor verkondigt dat een mens wél iets mag kiezen, en het ook kan. Bijvoorbeeld het katholieke geloof. Dit heeft inhoud en betekent iets – iets dat belangrijker is dan een Brabantse carnavalsneus of een biologisch yoghurtje.
Wie overdacht en doelbewust zijn eigen leven beëindigt, kiest misschien ook iets, maar in ieder geval niet het katholieke geloof. Een katholieke begrafenis zou dan huichelarij zijn. Dus duidde de barmhartige Van der Sluis op de keuze van het geloof. Velen echter wilden niet kiezen. Van een collega hoefden ze ook niet te kiezen. Hij begroef de euthanasist en suste de massa weer in slaap. Het bisdom reageerde lauw en durfde blijkbaar niet te kiezen. Terwijl vroeg of laat de onbarmhartige dood iedere mens dwingt te kiezen. Laten we maar alvast een beetje oefenen, want wellicht komt er een samenleving waarin we niet meer mógen kiezen.