Margherita Coletta na de Wereldgezinsdagen in Milaan

Vandaag brengen we (met dank aan Thérèse!) de vertaling van een interview op Il Sussidiario met Margherita Coletta, de vrouw die in november 2003 in Italie beroemd werd omdat ze op televisie, op het nieuws dat haar man, samen met 19 anderen, bij een bomaanslag in het Iraakse Nasiryah om het leven was gekomen, de Bijbel citeerde: "We moeten onze vijanden liefhebben". Mevrouw Coletta was vorig weekend aanwezig op de Wereldgezinsdagen in Milaan, alwaar ze dit interview gaf.

“Ik hoop dat de dingen die ik zeg tot iets goeds dienen, dat is de enige reden waarom ik spreek als ze me dat vragen”: voor Margherita Coletta is het leven een voortdurende offergave. Niet alleen het enorme verdriet dat een vrouw ervaart die haar man (brigadier Giuseppe Coletta, een van de Italiaanse militairen die werden gedood bij de aanslag te Nasiryah) en vervolgens ook een zoon verliest, Paolo, die op achtjarige leeftijd stierf aan leukemie. Volgens de menselijke categorieën zou dit voldoende zijn om zich over te geven tegenover het leven. Zo niet voor Margherita, aan wie Ilsussidiario.net gevraagd heeft de drie dagen van de internationale gezinsontmoeting en de woorden die de paus in die dagen heeft gesproken te becommentariëren. Als we haar vragen wat zij aan de paus zou hebben gevraagd als ze op de avond van de getuigenissen de mogelijkheid gehad zou hebben, antwoordt ze zeker en beslist als altijd: “Niets, ik zou niets hebben gevraagd. Wat had ik hem kunnen vragen, hij zegt zelf alles al met zijn blik. Ik zou hem eerder toegewenst hebben dat hij nog vele levensjaren moge hebben en dat hij onze herder mag blijven en dat ik hem nog lang als referentiepunt mag hebben. En na hem, wie God wil”. Margherita Coletta heeft een diepe zekerheid, die van de aanwezigheid van Christus, aan wie ze, zoals ze zegt, elk alledaags gebaar kan toevertrouwen: “Tegen de jongeren van vandaag die bang zijn om een gezin te stichten, zou ik willen zeggen: plaats Christus in het centrum van je relatie. Zo wordt alles minder moeilijk, de last wordt minder zwaar om te dragen en je verdrinkt ook niet in de moeilijkheden. Met Christus val je nooit, dat kan ik zeggen, omdat ik het ervaren heb”. In wezen dat wat Margherita zo goed uitdrukte in deze zin van een paar jaar geleden: “Het verdriet is er, het geloof neemt het niet weg en niemand is ervan uitgezonderd. Ons instinct zou ons misschien boos doen worden, maar gezien het feit dat de mens niet bestaat uit instinct, maar uit geloof in Jezus Christus, vertrouwen we ons toe aan Hem.”

Mevrouw Coletta, heeft u de drie dagen van het gezin kunnen bijwonen? Wat voor indruk had u ervan?
Ik was in Milaan om deel te nemen aan de gebeurtenis, maar vanwege iets verdrietigs, namelijk de dood van de broer van mijn vader, moest ik helaas terugkeren naar Rome, maar ik heb wel alles wat ik kon via de televisie gevolgd. Het is heel mooi geweest, een prachtig teken.

Is er een bepaald moment geweest dat u het meest heeft getroffen?
Ik vond de tederheid van de vraag die het Vietnamese meisje stelde over de jeugd van de paus heel mooi. Maar wat mij het meest heeft geïnteresseerd vanwege de bijzondere situatie waarin ik in deze periode leef, is de vraag aan de paus over de situatie van gescheiden mensen die het sacrament van de Communie niet mogen ontvangen. Het gescheiden stel dat op een heel mooie manier vroeg waarom gescheiden mensen niet ter Communie mogen gaan.

Wat heeft u getroffen in die vraag?
Mij trof het antwoord van de Heilige Vader, een enorme openheid. Er is veel verwarring over dit onderwerp, er moet gekeken worden naar wie wegloopt en wie in de steek wordt gelaten, maar wat uiteindelijk telt is wat de Heilige Vader zei.

Namelijk?
Dat we altijd dichtbij Christus zijn, hoe onze persoonlijke situatie ook moge zijn. Ik geloof dat het een daad van liefde, van gave is om aan Christus het offer op te dragen van het niet Hem niet kunnen naderen door ter communie te gaan. Want wat gebeurt er anders? Anders maakt iedereen zijn eigen religie die hem bevalt, een doe-het-zelf-geloof. De Paus heeft daarentegen deze prachtige woorden van liefde gesproken die het vuur dat we in ons hebben opnieuw heeft aangestoken. Ik voelde me echt een integraal deel van de Kerk toen ik hem hoorde praten.
Benedictus heeft met zijn woorden willen benadrukken dat de Kerk altijd bereid is om te ontvangen, het maakt niet uit vanwaar iemand komt of welke ervaringen hij gehad heeft. Als iemand vertrekt vanuit de aanname dat God liefde is, dan kan het niet anders. Maar de Heilige Vader heeft opnieuw bevestigd, volgens mij terecht bij zijn standpunt blijvend, dat gescheiden mensen niet ter communie mogen gaan. Omdat dit niet iets is wat de Paus zegt, maar Christus zelf. Hoe zou de Paus iets anders hebben kunnen zeggen dan wat Hij heeft gezegd? Dan zou hij zich voor Christus plaatsen.

Veel gescheiden mensen lijken dit idee echter niet te begrijpen.
De Paus heeft gezegd dat de eucharistie belangrijk is, maar dat tevens de bereidheid van het hart om Christus te ontvangen belangrijk is, ook alleen in de geestelijke communie. De oorzaken achter scheidingen zijn legio, maar de weg te gaan is er maar een, en die herhaalde de Paus.

Vandaag lijkt het gezin onder grote druk te staan: de economische crisis, de nieuwe familievormen…
Het gezin bestaat uit een vader, moeder en kinderen. Zo is het volgens de natuur van de dingen, buiten al het gepraat erover. Om een kind te verwekken zijn een man en een vrouw nodig. Men spreekt ook van ‘vergrote’ families, ook als ontvangstplek voor de ander, maar het scharnierpunt, het vaste beeld moet dat van de Heilige Familie blijven. Ik ben het bijvoorbeeld niet eens met homohuwelijken en dat zeg ik met alle respect, maar het is een ding om de ander zijn vrijheid te laten en een tweede om deze dingen goed te keuren. Hoe kan een kind dat wordt geadopteerd door twee mensen van hetzelfde geslacht tot kennis over zichzelf komen?

U getuigt ons ook dat als een gezin een van zijn leden verliest, het gezin gezin blijft.
Het feit dat ik nu iemand anders leer kennen en probeer om een nieuw gezin te stichten, maakt wat er is geweest, niet ongedaan. Die band blijft, maakt de rest niet ongedaan. Precies vandaag zou mijn zoon 23 zijn geworden. Het is 15 jaar geleden dan hij gestorven is, ik heb nog mijn dochter Maria, maar het feit dat zij er is wil niet zeggen dat Paolo er niet meer is. De conditie die op ons wacht is anders dan die waarin wij nu op aarde leven, de manier waarop we zullen zijn als we in de nabijheid van God zullen zijn. Alles zal veranderen, de band zoals we die nu begrijpen zal niet meer belangrijk zijn. Maar de band van de familie zal blijven net als de Heilige Familie blijft.

Dat zei de Paus ook, die hoopt dat het paradijs zal zijn terug kunnen naar zijn familie, naar het huis van zijn kindertijd.
Ziet u, dat is iets wat ik altijd gezegd heb en toen de Paus het zei ben ik opgesprongen. Ik begreep wat de gemeenschap van de levenden is. Iemand zegt dingen, vervolgens hoort hij de Paus hetzelfde zeggen en begrijpt dan dat zijn weg de juiste is.

Jongeren zijn steeds banger om een gezin te stichten, om verschillende redenen. Wat zou u zeggen aan een jong stel dat niet goed weet of ze moeten trouwen?
Christus in het centrum van hun gemeenschappelijk leven te plaatsen. Alles wordt minder moeilijk, de last wordt minder zwaar om te dragen, ook in de moeilijkheden. Met Christus verdrink je nooit en ik heb dat ervaren. Het is logisch dat je valt, dat er verdriet is, maar je staat altijd weer op. Je hebt de zekerheid dat Hij de dingen al weet voordat ze gebeuren, dus wat voor slechts kan je gebeuren? Hij kent ze voordat ze gebeuren.

Een andere factor die door veel mensen vandaag niet meer beleefd wordt is die van de steun van de christelijke gemeenschap.
Het is altijd de Moederkerk die ons ondersteunt. Het kwaad breidt zich uit waar moeilijkheden zijn, denken we aan deze economische crisis die ons treft. Wie zich het leven ontneemt, met alle respect voor wie dit gebaar stelt, voltrekt een egoïstische daad omdat hij wie blijft in de problemen laat, het is geen gebaar van liefde. Als er iemand aan je zijde is kun je daarentegen de moeilijkheden aan. Een tijd geleden kwam er een meisje naar me toe dat wilde aborteren. Ze zei: nee, het lukt me niet, ik kan geen kind hebben. Ik zei haar zich geen zorgen te maken, omdat wij haar zouden helpen, en dat wij haar ook kleertjes voor het kind zouden geven. We zouden haar niet alleen hebben gelaten en dat is wat telt. De nabijheid voor mensen, voor wie problemen heeft, steun geven aan je naaste omdat we broers zijn. We moeten degene die in moeilijkheden is nabij zijn.

Toch zijn er velen die verstikken in de eenzaamheid.
Men vertrouwt te veel op mensen, men stelt alle hoop op de mens. Wij zijn allemaal zwak, we moeten opnieuw ons vertrouwen, elk alledaags gebaar dat we maken, stellen in Christus, alleen zo kun je het leven aan, anders stort je in. Niemand kan het verdriet aan op eigen kracht; zo is het, al willen we dat niet erkennen.