Een helder denkende advocaat

Uit een recensie, op Rknieuws.net, van een artikel van de Brusselse advocaat Jelle Flo in Tertio:

"Er zijn [in België] 475 meldingen [van sexueel misbruik] over een periode van niet 30 maar 70 jaar, na de grootste campagne om aangifte te doen die het land ooit heeft gezien. Dat is niet indrukwekkend als je nagaat hoeveel gevallen per jaar dat zijn, en dat afzet tegen de historische aantallen geestelijken, de kinderen met wie die in aanraking zijn gekomen, en tegen de actuele cijfers van seksueel misbruik. [...] Het is niet passend en niet juist dat de hoofdredacteuren van onze kwaliteitskranten met hun geween en tandengeknars geen betere blijf wisten dan het publiceren van bladzijden en bladzijden harde kinderporno”.
“De conclusie van het rapport 'want dit mag nooit meer gebeuren', is eenzelfde staaltje pathetisch boerenbedrog als het overtrokken effectbejag waarmee het werd gepresenteerd en de hysterie waarop het werd onthaald. De droeve waarheid is dat het niet mag, maar dat het vroeger gebeurde, nog gebeurt, en nog zal gebeuren, is het niet in een pastorale relatie, dan elders. Alle gezagsrelaties, ook de familiale, faciliteren misbruik. Als je die evenwel afschaft, geldt alleen het pure recht van de sterkste en wordt misbruik niet langer gefaciliteerd maar ronduit georganiseerd”, aldus Flo.
Flo: “Er kan gedebatteerd worden over de verjaringstermijnen. In het canonieke recht, waar in het perspectief van de eeuwigheid alles wat trager gaat, zijn die voor kindermisbruik recentelijk op twintig jaar vanaf de meerderjarigheid gebracht. Aan het principe mag evenwel niet getornd worden. Verjaring is er om verschillende redenen. Een dader die zich gedurende lange tijd als een beschaafd burger heeft gedragen, heeft recht op vergetelheid. Een decennium, of twee, moeten voor een slachtoffer van een misdrijf volstaan om te beslissen aangifte te doen of niet – zonder afbreuk te doen aan de bevoegdheid van het gerecht en de politie om zelf op basis van geloofwaardige en samenhangende informatie een onderzoek in te stellen. Na verloop van tijd wordt het bijzonder moeilijk een misdrijf en de omstandigheden waarin het werd gepleegd, nog te bewijzen op een manier die voldoet aan de strenge eisen die het recht met reden stelt. De samenleving heeft recht op orde, en op rechtszekerheid. De manier waarop een samenleving met bepaalde zaken omgaat, evolueert, en omstandigheden uit het verleden worden na verloop van jaren niet langer begrepen. In het Vlaanderen van halverwege de vorige eeuw gold als regel dat als het over gevoelens of seksualiteit ging, men moest zwijgen als men sprak”.
“Wie de problematiek wat volgt, weet dit: sommige wonden helen niet. Excuses en schadevergoedingen, erkenning en beluistering – hoewel nodig waar gerechtvaardigd – volstaan niet. Sommige schulden worden niet afgekocht. Er is een probaat middel tegen de blijvende pijn, en dat is de christelijke vergiffenis. In de juiste zin begrepen, is vergiffenis helemaal geen omzwachtelde, manipulerende doofpottechniek, waarmee slachtoffers een tweede maal worden misbruikt. Vergiffenis staat los van boete en kan voor of na een straf komen, die er geenszins door uitgesloten of bemoeilijkt wordt. Vergiffenis eist oprecht berouw en de oprechte intentie zich te beteren – zaken die slechts door God beoordeeld worden, niemand anders schouwt de harten – en bevrijdt de zondaar van zijn terechte morele last, en het slachtoffer van zijn gerechtvaardigde wrok”, stelt Flo verder.
“Het beginsel van de persoonlijke verantwoordelijkheid voor misdaden is essentieel in een morele samenleving en voor ‘Sippenhaftung’ (groepswraak) is in een rechtsstaat even weinig plaats als voor een klikplicht op basis van geruchten. Dat houdt ook in dat je je voor andermans fout moeilijk ernstig kunt verontschuldigen: dat is narcistisch en gemakkelijk. Een vader verontschuldigt zich niet voor de fouten van de zoon, maar is er beschaamd over, net zoals hij trots is op de verwezenlijkingen van zijn kinderen, maar ze niet tot de zijne maakt. Het christelijke personalisme en het burgerlijk recht houden de mens zelf verantwoordelijk voor zijn daden, goed en kwaad. Je kan en mag verantwoordelijkheden niet uitbreiden tot een volk of kerk. Ik vertik het mij als katholiek te verontschuldigen voor wat bisschop Vangheluwe heeft gedaan, en ik vind dat de kerk waar ik deel van uitmaak er net zomin voor moet opdraaien als haar instellingen. Maar ik ben er wel beschaamd over”, besluit advocaat Flo.