Eind jaren zestig, in een periode van economische voorspoed, schoten verpleeg- en verzorgingshuizen als paddestoelen uit de grond. De comfortabele cultuur van zorguitbesteding heeft decennialang gefunctioneerd, maar door vergrijzing, het krimpen van de beroepsbevolking en financiële problemen is dat stelsel praktisch onhoudbaar.
Dementerenden worden nu al vaker dan noodzakelijk vastgebonden en gedrogeerd door gebrek aan kundig personeel. Over veertig jaar zijn er twee keer zoveel dementerende ouderen, terwijl het aantal potentiële hulpverleners met de helft daalt. Het is niet reëel te denken dat kinderen weer als vanzelfsprekend de zorg voor hun ouders op zich nemen. [...]
Deze context speelt een centrale rol in het euthanasiedebat. Mensen willen geen last voor hun kinderen of partner zijn, maar een gang naar het verpleeghuis moet koste wat het kost worden voorkomen. Wie in gesprek met de arts naar zijn kinderen of het verpleeghuis verwees, kon tot een paar jaar geleden euthanasie op zijn buik schrijven. Dergelijke argumenten waren taboe, want deden denken aan de euthanasiepraktijk in Duitsland tussen 1914 en 1945: honderdduizenden krankzinnigen en gehandicapten werden omgebracht of uitgehongerd omdat zij een last waren voor hun naasten, en de staat de zorg voor hen niet meer kon of wilde opbrengen.
[...] Het verpleeghuis, met alle ellende van dien, is tegenwoordig het meest gebruikte argument voor euthanasie van Alzheimerpatiënten. Ook de vrouw met gevorderde dementie, die onlangs het nieuws haalde, wilde liever sterven dan eindigen tussen de muren van een instelling. Artsen lijken daar verrassend genoeg in mee te gaan. Huisarts Marianne Dees zei in Nieuwsuur van 26 juni dat 'het vooruitzicht naar een verpleeghuis te moeten een goede reden kan zijn voor euthanasie'.
[...] Daarover nadenken doen we echter niet: we debatteren liever over euthanasie en het verruimen van de mogelijkheden. We noemen het emancipatie [...].
dinsdag 22 november 2011
"We noemen het emancipatie"
Uit de Volkskrant (Hugo van der Wedden op 19 nov.):
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
"Het vooruitzicht naar een verpleeghuis te moeten een goede reden voor euthanasie". Zo ver zijn we al gekomen, helaas. En vaak geheel onnodig.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders hebben hun laatste jaren doorgebracht in het "verzorgingstehuis" en hadden het daar prima naar hun zin. Een hoogbejaarde buurvrouw, van de laatste burgerwoning waar mijn ouders woonden, wilde onder geen beding naar het bejaardenhuis. Ze ging nog liever dood. Deze buurvrouw werd ziek en kon nadat ze werd ontslagen uit het ziekenhuis alleen terecht in een "topkamer" van het verzorgingshuis; er was geen andere mogelijkheid tot opvang. Nadat deze buurvrouw slechts drie weken daar verbleef, had ze het zó goed naar haar zin, dat ze nooit meer weg wilde. Ze leefde helemaal op door de vele sociale contacten en activiteiten en heeft nog vele aangename jaren doorgebracht in het aanvankelijk zo door haar gevreesde tehuis.