Niet één helicopter, en maar liefst 138 minuten lang. Maar The Tree of Life van Terrence Malick (2011, gisteren pas gezien) is m.i. de meest indrukwekkende film van de afgelopen jaren. Adembenemend mooie beelden, schitterende muziek (met Latijnse teksten uit de Requiem-mis), maar vooral: het religieuze zintuig in zijn zuivere, bewuste vorm. Besef van God als GOD ("Waar was jij toen Ik de aarde grondvestte... toen de morgensterren samen juichten, en alle zonen van God schreeuwden van vreugde?" (Job 38, 4.7)), als het soevereine Mysterie dat alles maakt. Met de indrukwekkende, vrije mogelijkheid van de mens om zich - in alle omstandigheden - AL dan NIET aan dat werkelijke Mysterie toe te vertrouwen (o.m. schitterend verfilmd hoe, als we ons niet toevertrouwen, ook de Natuur - in al haar indrukwekkendheid - de mens ijselijk onverschillig en vreemd blijft).Verdient het (meermaals) bekeken te worden. Vreemd dat hij geen Oscar gekregen heeft (dat moet haast wel aan de al te expliciete religiositeit liggen). Overigens wel een Gouden Palm in Cannes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten