Zalig

Laatste alinea's van (de door Mark de Vries op zijn weblog In Caelo et in Terra gepubliceerde Nederlandse vertaling van) B16's preek tijdens de zaligverklaring van paus Johannes Paulus II, afgelopen zondag op het St.Pietersplein:

Toen Karol Wojtyła de troon van Petrus besteeg, bracht hij een diepgaand begrip van het verschil tussen Marxisme en christendom mee, gebaseerd op hun respectievelijke beeld van de mens. Dit was zijn boodschap: de mens is de weg van de Kerk, en Christus is de weg van de mens. Met deze boodschap, die het grote erfgoed is van het Tweede Vaticaans Concilie en haar ‘roerganger’, de Dienaar Gods Paus Paulus VI, leidde Johannes Paulus II het volk van God over de drempel van het Derde Millennium, die hij dankzij Christus ‘de drempel van de hoop’ kon noemen. Tijdens de lange voorbereiding van het grote Jubeljaar richtte hij het christendom wederom op de toekomst, de toekomst van God, die de geschiedenis overstijgt maar er toch direct invloed op heeft. Terecht heroverde hij voor het christendom de impuls van de hoop die op sommige vlakken was gevallen voor het Marxisme en de ideologie van de vooruitgang. Hij gaf het christendom zijn ware gezicht terug van een religie van hoop, die in de geschiedenis beleefd moet worden in een ‘Adventsgeest’, in een persoonlijk en gezamenlijk bestaan gericht op Christus, de volheid van het mens-zijn en de vervulling van al onze verlangens naar gerechtigheid en vrede.
Tenslotte, als een persoonlijker noot, wil ik God danken voor de gave om vele jaren met de Zalige Paus Johannes Paulus II te hebben mogen werken. Ik kende en waardeerde hem al eerder, maar drieëntwintig jaar lang, vanaf 1982, toen hij me naar Rome haalde om Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer te worden, was ik aan zijn zijde en kwam hem des te hoger te achten. Mijn eigen dienstwerk werd ondersteund door zijn geestelijke diepgang en de rijkdom van zijn inzichten. Zijn getuigenis van gebed was voor mij altijd indrukwekkend en verheffend: hij bleef diep verbonden met God, zelfs temidden van de vele eisen van zijn dienstwerk. Toen, ook, was er zijn getuigenis in het lijden: de Heer nam hem geleidelijk alles af, maar hij bleef toch de ‘rots’, zoals Christus verlangde. Zijn diepgaande nederigheid, gegrond in de nabijheid van Christus, maakte het hem mogelijk de Kerk te blijven leiden en de wereld de boodschap te geven die steeds sprekender werd naarmate zijn fysieke kracht afnam. Op deze manier beleefde hij op buitengewone wijze de roeping van elke priester en bisschop, om steeds meer één te worden met Jezus, die hij dagelijks ontving en offerde in de Eucharistie.
Zalig ben jij, geliefde Paus Johannes Paulus II, omdat je geloofde! Blijf, zo bidden wij, het geloof van Gods volk vanuit de hemel ondersteunen. Amen.