"De kerk heeft een traditie in generositeit en solidariteit, voor de derde wereld, bij natuurrampen, bij epidemieën, maar moet een instelling financieel verantwoordelijk worden gesteld voor feiten die door haar leden worden gepleegd?" vroeg aartsbisschop André-Joseph Léonard zich vandaag af ten overstaan van de bijzondere parlementscommissie die onderzoek doet naar seksueel misbruik van minderjarigen in de RK-Kerk in België.Hier (helaas voorlopig alleen in het Frans) het getuigenis van aartsbisschop Léonard tijdens het verhoor in het Belgische parlement op 22 december (vreemd genoeg ontbreken daar enkele van de door Katholiek Nederland geciteerde zinnen; wellicht gaf Léonard die in antwoord op specifieke vragen van de commissieleden).
In een verklaring zei Léonard dat hij zich over schadevergoeding aan misbruikslachtoffers niet wenste uit te spreken omdat hij dat een bijzonder complexe materie vind. "Het is aan het gerecht om te oordelen of een instituut, welk instituut dan ook, waarvan de verantwoordelijken niet persoonlijk bij de feiten betrokken zijn, daarvoor een schadevergoeding moeten betalen."
Léonard stelde wel de oprichting van een solidariteitsfonds voor. Daarin zouden organisaties, waaronder de kerk, op vrijwillige basis bijdragen kunnen storten voor slachtoffers van seksueel misbruik die geen schadevergoeding van de dader kunnen ontvangen via gerechtelijke weg, hetzij omdat de feiten verjaard zijn, hetzij omdat de dader overleden is.
Voor de aartsbisschop is het belangrijk dat een dergelijk fonds zich niet beperkt tot slachtoffers van seksueel misbruik binnen de kerk "maar tot alle slachtoffers van misbruik binnen een gezagsrelatie, dus ook bijvoorbeeld in de medische sfeer of in de sportwereld." De kerk is volgens Léonard niet de enige instelling die kan en moet bijdragen tot zo'n solidariteitsfonds, "want de kerk heeft niet het monopolie over solidariteit en gulheid of kindermisbruik."
De aartsbisschop wekte de verontwaardiging van een aantal commissieleden toen hij opriep tot waakzaamheid in verband met schadevergoedingen. "We moeten ons toch afvragen waar we naartoe gaan en oppassen dat we niet vervallen in een cultuur van schadeclaims, zoals in de Verenigde Staten", aldus Léonard. Hij verwees naar een recent bericht over ouders die een schadevergoeding hadden gekregen omdat ze een gehandicapt kindje ter wereld hadden gebracht. Ook het kindje, dat intussen overleden is, had een schadevergoeding gekregen, "omdat het geboren was".
"Wat als straks schadevergoedingen worden geëist door kinderen die geboren zijn via vruchtbaarheidsbehandelingen, of kinderen die opgevoed worden door twee moeders of twee vaders, als studies zouden aantonen dat dit nefaste gevolgen heeft voor de fysieke of mentale gezondheid van mensen?".
2. Mark Van de Voorde (geen bewonderaar van Léonard) op Rknieuws.net:
Ik kon ze helaas niet tegenhouden, de gedachte aan de stalinistische showprocessen van weleer. De zwart-witbeelden van mannen in de beklaagdenbankdie toegeschreeuwd worden door balorig opgefokte rechters, kwamen mij voor de geest naar aanleiding van de ondervraging van de Belgische bisschoppen door de bijzondere parlementaire commissie pedofilie. Overdreven vergelijking, weet ik, maar dat deze zwart-witherinneringen als metafoor opdoemden zegt genoeg. Zwart-wit was de commissievertoning alvast: zwart de bisschoppen, wit de commissie. Bijwijlen – door het gebrul van sommige commissieleden – leken de bisschoppen terecht te staan in een showproces. De waarheid horen was immers minder de intentie van sommige commissieleden dan de bisschoppen aan het kruis nagelen. De politiek als doodgraver van de kerk, daarvoor was Paars uit zijn graf gekropen. De kleuren blauw en rood vermengden in een vertoning die de allure had van een requisitoir. Paars, dat onder premier Verhofstadt in België (en onder minister-president Kok in Nederland), dacht de samenleving te kunnen afsnijden van haar christelijke wortels, is dood. Het haalt nu zijn gram op de kerk die maar niet wil sterven. Het pijnlijke is dat daardoor de commissie haar opdracht verwaarloost en de slachtoffers van kerkelijk en ander kindermisbruik in de kou laat.
Voluit heet de pedofiliecommissie van het Belgische federale parlement ‘Bijzondere Commissie betreffende de behandeling van seksueel misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie, inzonderheid binnen de kerk’.
De commissie heeft de opdracht gekregen om na te gaan waar de overheid is tekortgeschoten in de aanpak van seksueel misbruik. Dat betekent dat ze op basis van informatie uit de kerk en uit andere kringen van gezag, zoals sport, onderwijs en zorg, allereerst nagaat waar justitie heeft gefaald. Strafrechtelijk onderzoek hoort de rechtbank toe.
Toch lijkt het er allengs meer en meer op dat de parlementaire commissie, zoals kerkjurist Kurt Martens (Catholic University, Washington) schreef in het nieuwsmagazine Knack, “onderzoekt wat in de kerk is misgelopen en wat de kerkelijke overheid heeft gedaan of niet heeft gedaan”. Dat is niet haar opdracht.
Erger nog is dat sommige commissieleden menen commentaar te mogen geven op het canonieke recht, zonder daar één iota van te kennen, en te mogen zeggen aan de bisschoppen hoe ze hun bisdom horen te besturen. De kerk als een door de staat gecontroleerde patriottische vereniging kan mogelijkerwijs thuishoren in het economisch kapitalistische maar politiek nog altijd communistische China. Daar zijn ook mensenrechten ‘binnenlandse zaken’.
In democratisch Europa is de scheiding van kerk en staat er vooral op bedacht om de religies hun vrijheid van vereniging en vrijheid van meningsuiting te verzekeren. Sommige commissieleden overtreden niet alleen de gelimiteerde opdracht van de commissie maar schenden ook de godsdienstvrijheid, zoals die is neergeschreven in de internationale verdragen en de Belgische Grondwet, die uitdrukkelijk verbiedt dat de staat zich mengt in de organisatie van de religies.
De paarse commissieleden weten wel dat ze straks teruggefloten zullen worden, maar ze surfen op de modieuze golf van kerkbashing. Je kunt geen krant opslaan, of een of ander stukjesschrijver met gebrek aan inspiratie veegt de kerk de mantel uit. Er gaat geen dag voorbij of Radio 1 draait het oude en versleten nummer van Stijn Meuris, Van God Los. Het liefst tijdens informatieve en culturele programma’s waar de Kulturkampf gevoerd wordt.
Atheïsme is hip. Denkt men. Maar het publiek is de overdosis gif beu. En daarom is het niet meer geïnteresseerd in het pedofiliedossier. Wie is daar het slachtoffer van? De slachtoffers. Daarmee is het bewijs geleverd dat sommige commissieleden helemaal niet bekommerd zijn om de slachtoffers maar enkel de vernietiging van de kerk op het oog hebben. Hun vraag naar schadevergoeding heeft niet de bedoeling de slachtoffers tegemoet te komen maar de kerk leeg te roven.
Kerkvervolging is een groot woord, maar daar komt het wel op neer. Als je vandaag iemand uit wilt schakelen, doe je dat niet meer fysiek maar financieel. Je pakt hem zijn centen af. En zijn faam. Schadeclaims en imagoschade zijn in deze economische mediamaatschappij de vernietigingswapens. De beschadigde zal evenwel de samenleving zelf zijn. Sociologen wijzen erop dat gelovigen, in casu christenen, minder xenofoob en meer solidair zijn, minder cynisch zijn en meer vertrouwen hebben, meer participeren aan het verenigingsleven en democratischer zijn. Wie de religie wil verbannen, bant de menselijkheid uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten