Toen ik laatst kort in Nederland was - waar het altijd zo in het oog springt hoe goed alles verzorgd is, hoe schoon en mooi alles is - vertelde iemand mij over een bekende van haar die ontdekt heeft te lijden aan een dodelijke ziekte. "Ze heeft een euthanasie-verklaring; zodra haar ziekte ondraaglijk wordt, krijgt ze euthanasie. Ze zegt dat ze zich daardoor nu beter voelt; ze heeft tenminste die zekerheid". De mevrouw in kwestie is in korte tijd sterk achteruitgegaan en inmiddels totaal bedlegerig. Maar ze zegt dat ze het prima maakt en dat er nog lang geen sprake is van ondraaglijk lijden. Die euthanasieverklaring is er maar "voor de zekerheid".
Hoe begrijpelijk.
Maar hoe verschrikkelijk ironisch ook. In een samenleving die ons volstrekt wantrouwend, onaantastbaar sceptisch gemaakt heeft voor wat voor zekerheden dan ook (de jonge slimme hoofdredacteur van NRC Next Rob Wijnberg noemt "desinteresse een kwaliteit" en "idealisme een hel"), klampt men zich, tenslotte tòch in het vlees geraakt door de harde werkelijkheid zelf, aan de enige overgebleven zekerheid vast, namelijk op elk gewenst moment dood te kunnen (de overgrote meerderheid van Nederland geeft haar hierin groot gelijk).
Terzijde: een samen-leven dat van alle mogelijke zekerheden alleen nog deze doods-zekerheid toelaat en begunstigt, is zelf ten dode opgeschreven. "Er is geen liefde mogelijk als minnaars geen bondgenoot zouden hebben tegen de dood, als de enige zekerheid het graf en de stilte zouden zijn", zegt de joodse filosoof Michael Wyschogrod. Waar geen levens-zekerheid is, daar is geen liefde mogelijk, en waar geen liefde is, daar geen vruchtbaarheid en geen toekomst.
Hoe wegen te vinden om tegen harten die hebben geleerd dat het scepticisme de hoogste deugd is, te kunnen schreeuwen: er zijn andere zekerheden, die de moeite waard zijn! Er is een bondgenoot voor u en uw liefde! Die zich laat kennen! Met oude namen, misschien, maar met een nu totaal nieuwe, voor u eindelijk relevante inhoud!
Als we ons er tot nog toe niet mee bezig gehouden hebben: dat maakt niet uit, laten we nu beginnen! Niet te trots zijn om ons eigen leven, ons eigen minimum aan hoop een kans te geven! Denk ook aan je dierbaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten