Ondertussen in Nederland...

De Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (door Karel van het Reve de "zelfmoordclub" genoemd), meent dat Nederland "klaar is voor een levenseindekliniek" (de Volkskrant). Euthanasie is volgens de wet van de Nederlandse staat toegestaan bij "ondraaglijk en uitzichtloos lijden".

De opzet van de levenseindekliniek is legaal, stelt [NVVE-directeur Petra de Jong]. 'Er mag geen millimeter buiten de wet worden gewerkt.' [...]
De NVVE wil de kliniek niet zelf opzetten [!], maar zoekt daarvoor een partner. Per jaar moet er plek zijn voor duizend mensen, die er volgens schattingen gemiddeld drie dagen zullen liggen, na een 'zorgvuldig poliklinisch voortraject'. 'Ik verwacht dat dit een hele blije kliniek zal worden', zegt De Jong. 'De doodswens die iemand al heel lang heeft, zal daar eindelijk ten uitvoer worden gebracht.'

Precies zoals in Bensons Lord of the World... (met dat 'blije' zal het nogal meevallen).

Het punt is, dat zonder zin het leven als zodanig "ondraaglijk en uitzichtloos" is, hoe lichamelijk (of psychisch) ziek of gezond we ook zijn. Daarom is het begrijpelijk dat maar liefst 77% van de Volkskrant-lezers zo'n zelfmoordkliniek een "goed idee" vindt. Nederland is - anders dan bijvoorbeeld Rusland - inderdaad, helaas, "klaar voor een levenseindekliniek".
We schreven al eerder:

De kracht om je eigen leven te "willen" kun je niet putten uit filosofische argumenten. Waarschijnlijk kun je die enkel krijgen door de ontmoeting met de blik van iemand, die je door en door kent en naar je kijkt zoals je moeder in je kinderjaren naar je keek...

Zie ook Schoenmaker, blijf bij je leest en Willen leven.

Eén lichtpunt in het voorstel van de NVVE (als het ernstig bedoeld is):

Euthanasie bij mensen die 'klaar' zijn met leven [is] niet toegestaan, maar [ze] kunnen [...] wel worden opgenomen om onder begeleiding zelf hun leven te beëindigen.
Een arts mag in zo'n geval niet helpen om pillen in te nemen. 'Mensen moeten zelf pillen verzamelen. Maar artsen mogen wel informatie geven. En als er iets misgaat, moeten ze medische hulp bieden. Ook wordt van tevoren zeer zorgvuldig gekeken of de patiënt geen alternatieven heeft.'

Dat laatste zou, als het waar is, mooi en juist zijn, een werkelijk serieus nemen van de patiënt, de medemens, onszelf: voor we definief besluiten dat ons leven de moeite niet waard is en daar de logische, radicale consequenties uit trekken, moeten we eerst echt serieus, geduldig en zonder vooroordelen, nagaan of er werkelijk toevallig geen alternatieven zijn voor een zinloos en daardoor per definitie "ondraaglijk en uitzichtloos" leven en lijden.
Maar hier zullen de artsen, wetgevers, juristen, journalisten en alle anderen het realisme moeten opbrengen dat wellicht ergens gezocht moet worden waar we gewend waren niet te kijken.
Het belang en de onherroepelijkheid van de beslissing eisen dit.