"Een moedige en noodzakelijke stap, eerder te laat dan te vroeg"

Uit een gesprek met Trouw over de bisschoppelijke kerkliederenlijst-in-voorbereiding (zie Ge hebt van mijn huis een Oosterhuis gemaakt en Kerk hoeft niet tof te zijn, maar waar), verdienen Bart Jan Spruyts gezond-verstand-antwoorden het geciteerd te worden:

Bart Jan Spruyt, die zichzelf beschrijft als ’katholiserend protestant’, juicht de ontwikkeling van harte toe. „Ik ben trots op de katholieke kerk dat ze dit aandurft, ook al maakt ze zich er in bepaalde kringen niet populair mee. De grootste vergissing die de kerk heeft gemaakt, is om de Latijnse mis van de troon te laten stoten en ruimte te scheppen voor vaag-religieuze nieuwlichterij, onbegrijpelijke wartaal en politieke kerkliederen. Als dat nu eindelijk wordt teruggedraaid, is dat een moedige en noodzakelijke stap, eerder te laat dan te vroeg.”
[...]
„Het is vreemd om hier te spreken van ’censuur’. Bij censuur denk ik aan een overheid die ingaat tegen de grondwettelijke vrijheid van meningsuiting. Terwijl het hier gaat om een kerk die volgens haar eigen constitutie nou eenmaal geroepen is om de zuivere geloofsleer te bewaren en uit te dragen. Dat is niet alleen haar recht, maar ook haar plicht. Het gaat eigenlijk om een vorm van kwaliteitsbewaking. De kerk houdt zich slechts aan haar eigen spelregels.”
[...]
„Het zou pas raar zijn als de kerk níet mocht optreden wanneer er binnen haar eigen muren teksten worden gezongen die in strijd zijn met haar eigen leer.”
[...]
„Er hoeft niets nieuws in de plaats te komen, er bestaat immers een bijzonder rijke traditie. Kerkelijke tucht is niet alleen een juridische zaak, maar ook gericht op een medicinale werking: laat mensen die traditie opnieuw ontdekken.”
[...]
„Het katholieke geloof is van oudsher de religie van het mysterie, het onbegrepen wonder. Het is niet iets wat door de gelovige zelf wordt gemaakt, maar iets wat zich aan hem of haar voltrekt, ex opere operato. Dat kwam prachtig tot uitdrukking in het gebruik van het mysterieuze Latijn. De pogingen van Oosterhuis en de zijnen om daar iets begrijpelijks en zelfs iets politieks van te maken, zijn altijd misplaatst geweest.”