Geneesmiddelen tegen geloofsmoeheid

RKdocumenten.nl brengt de vertaling van de jaarlijkse kerstgroeten-toespraak van de paus tot de medewerkers van de Romeinse Curie, met vooral veel aandacht voor de Wereldjongerendagen afgelopen augustus in Madrid.

Tijdens de Wereldjongerendagen gaat de paus zelf biechthoren

Zie dit artikel van Sandro Magister, dat aldus eindigt:

The intensity with which Benedict XVI is promoting a rebirth of confession has not yet been matched with a sensible implementation of his appeals, on the part of bishops and priests.
The topic has also be largely ignored by the media.
Will Benedict XVI's public gesture in Madrid next August 20, hearing the confessions of several young people during the World Youth Day, call attention back to this crucial deficit in Christian practice today?

Wederwaardigheden van de Nederlandse versie van YouCat

Eén van de grote verdiensten van Johannes Paulus II is volgens Telegraph-vaticanist Damian Thompson dat hij, na een periode waarin "de grenzen van het katholicisme werden uitgerekt totdat ze leken te knappen", zijn ambt gebruikt heeft om, bijvoorbeeld middels de Catechismus van de Katholieke Kerk, weer lijnen te trekken, weer te expliciteren wat wel en niet valt binnen de (overigens wijde) oevers van het katholieke geloof. Aldus, zo Thompson, allerlei fundamentele zaken reddend die men al overboord had gegooid en, vooral, de eenheid van de Kerk behoudend (zie ons eerdere Newman-citaat: "There can be no combination on the basis of truth without an organ of truth").

De gelovige jongeren die ik ken hebben weinig meer op met de hobby van de jaren '60 en '70 "als het maar origineel is, als ik het maar zelf bedacht heb". Post-babyboomers - op 'n wereldvreemde instituutstheoloog na misschien - zijn door de schade en schande van voorgaande generaties wijs geworden en zien over het algemeen in dat modificatie absurd is zonder voorafgaande verificatie en dat het katholieke geloof niet zozeer aanpassing als wel toepassing behoeft. Of iets waar is, is veel belangrijker dan de vraag of het origineel is.

Maar waar vind je nog wat de Kerk zegt? Nu bijna alle opvoeders het zelf al niet meer weten omdat hun ouders en opvoeders meenden dat 'de dingen doorgeven' geen belangrijke kunst was?

Good ol' Benedictus XVI (niet alleen de grootste levende theoloog, maar ook de meest realistische) - als kardinaal auteur van belangrijke door JP2 gewilde teksten waarin de regula fidei, de rivierbedding van het geloof, opnieuw duidelijk is vastgelegd, met name de Catechismus en het Compendium - heeft, bewust van dit probleem, voor de jongeren die deze zomer de WereldJongerenDagen in Madrid bezoeken, een nieuw instrument laten voorbereiden, een JeugdCatechimus (YouCat): alle WJD-jongeren (die uit de yogalessen op hun 'katholieke' school ;), de vage meningen van de dienstdoende mediatheoloog, maar vooral ook van hun eigen ouders van de 'verloren generatie', nauwelijks iets van wat Christus of de Kerk zegt hebben kunnen meekrijgen - en het dus ook nooit zouden kunnen verifiëren!) zullen in hun WJD-rugtas een boekje vinden waarin kort het geloof van de Kerk uiteengezet wordt. Dit is natuurlijk een begin, een zaadje, een mogelijkheid, een uitnodiging. Het hele werk komt daarna. Maar zonder zaadje kan er niets groeien (terzijde: grote heiligen en grote hervormers hebben (net als grote ketters trouwens) zelf altijd een uitstekende opvoeding gehad in wat de Kerk leert; het niets meegeven daarentegen veroorzaakt noch creativiteit noch weerstand - enkel leegte en verveling).

Eerder schreven we dat de kleinschaligheid van onze mooie moerastaal helaas vaak een hindernis vormt voor katholiciteit. Maar er wordt aan gewerkt! Het enthousiasmerende nieuws is, dat men een Nederlandse uitgave aan het voorbereiden is van YouCat!

Maar nu het merkwaardige nieuws: het schijnt dat de Nederlandse uitgave van deze speciaal voor katholieke jongeren, speciaal voor de WJD in Madrid uitgebrachte tekst... NIET in de rugtas van de Nederlandstalige WJD'ers terechtkomt! Want het boekje wordt... te duur! Te duur!
Dat is natuurlijk hoogst vreemd. Een boekje, door de paus gewild voor de WJD, als antwoord op een (ook in Nederland en Vlaanderen) buitengewoon nijpend probleem van het (restje) katholieke jeugd, in het Nederlandsch vertaald en uitgegeven (hoera), met als (enige) doelgroep (potentiële) katholieke, Nederlandstalige jongeren, waarvan het meest geïnteresseerde deel aanstaande zomer compact en georganiseerd te vinden zal zijn in....... juist. En dat zou daar dan niet worden uitgedeeld.

We hopen natuurlijk dat dit een even vals als raar gerucht is, want anders zou het een... schoolvoorbeeld zijn van een gemiste kans.

Maar als het klopt, dan hierbij een APPEL op het gezonde verstand van Uitgevers, WJD-Organisatoren, Bisdommen en Anderen die hier iets aan kunnen doen (kent u iemand?): laat dit niet gebeuren! Verlies deze kans niet!
Als geld het probleem is, moet er een manier te vinden zijn om voor die paar honderd WJD-ers een sponsor te vinden! Ik ben bereid te helpen zoeken!

Dat gezeur over voorbehoedmiddelen ook altijd

De afgelopen dagen heeft het Vaticaan de Hollandse media weer gehaald vanwege (natuurlijk) een domme fout; ditmaal een fout die in de Italiaanse vertaling van YouCat is geslopen (ter herinnering: de paus heeft gevraagd dat alle jongeren die deze zomer de Wereldjongerendag in Madrid bezoeken, in hun rugtas een kleine Catechismus zullen vinden, een boekje met de leer van de Kerk in vragen en antwoorden (zie ons eerdere Ken het geloof beter dan je ouders het kenden!)). Dit boekje is dezer dagen verschenen, in verschillende talen: Engels, Frans, Duits, Italiaans, Spaans... (weet een van de lezertjes toevallig of er ook een Nederlandse vertaling wordt voorbereid? Door de Nederlandse Kerkprovincie, de Kerk in Vlaanderen, of de organisatie van de WJD-pelgrimage uit Nederland of Vlaanderen? Of krijgen de Nederlandstalige jongeren het in het Engels of Duits? Men mag i.e.g. gratis mijn vertaling van B16's inleiding gebruiken :) ).

Welnu, aangezien in YouCat de hele katholieke leer, inclusief de moraal, compact aan bod komt, is er ook een vraag over geboorteregeling. De Italiaanse vertaling nu van die vraag was niet exact (ze liet namelijk de mogelijkheid open dat de Kerk het gebruik van voorbehoedmiddelen goedkeurt) en dat heeft voor een grappige commotie gezorgd.

Maar waarom eigenlijk dat gezeur over voorbehoedmiddelen? Waarom 'mogen' die niet van de Kerk?

Eerst een ietwat lange, want belangrijke premisse:

1. Christus redt de mens.
"Ik ben niet gekomen om op te heffen, maar tot vervulling te brengen" (Christus zelf, in Mt 5,17).
"Je vraagt mij: toon mij je God. Ik zeg je: toon me de mens die in je zit, en ik zal je mijn God tonen" (St. Theofilus van Antiochië, 2e eeuw).
"Toen ik christen werd, ontdekte ik dat ik mens was" (Marius Victorinus, 4e eeuw).
"Gratia non tollit, sed perfecit naturam / De genade maakt de natuur niet ongedaan, maar vervolmaakt haar" (St. Thomas, 13e eeuw).
"Christus komt als antwoord op wat 'ik' ben en enkel een aandachtig en tevens teder en gepassioneerd bewustzijn van mezelf kan mij open en bereid maken Christus te erkennen, te bewonderen, te bedanken, te beleven. Zonder dit bewustzijn wordt ook Jezus Christus een pure naam" (L. Giussani).
2. Dit principe geldt voor de christelijke gebeurtenis in zijn geheel en voor elk moment en niveau ervan. Alles wat Christus zegt en doet (en alles wat de levende, menselijke gemeenschap waarin Hij aanwezig en werkzaam blijft tot het einde van de tijd, de Kerk, 'sacramenteel' zegt en doet) onhult ons menszijn en beantwoordt eraan. Zelfs als degene die het woord doorgeeft of de handeling stelt (bijv. de onbewuste of 'onwaardige' priester) zich daar zelf niet van bewust is.
3. Als iets van de boodschap van Christus of zijn Kerk ons onredelijk lijkt, dan kan dat drie oorzaken hebben:
a. of Christus heeft ongelijk (en dan is Hij niet wie Hij zegt te zijn en verliezen we met Hem onze tijd);
b. of we begrijpen niet goed wat Hij zegt (we maken een theologische vergissing);
c. of we begrijpen niet goed wie we zelf zijn (we maken een antropologische vergissing).
4. Vaak zijn we niet realistisch ('nederig') genoeg om conclusie b. of c. te trekken (terwijl we teveel van Christus gezien en ervaren hebben om a. aannemelijk te vinden), en dan gebeurt er iets heel gevaarlijks en zinloos': dan passen we eigenhandig de boodschap van Christus en de Kerk maar aan ("mijn interpretatie van het Christendom"). Zelf gaan ze er niet binnen en ze verhinderen de mensen die erin willen, om binnen te gaan, zegt Christus over deze handelwijze, eigen aan de schriftgeleerden en farizeeën van alle tijden.

Tot zover de premisse, nu terug naar ons smiling 'voorbehoedmiddelenverbod'. Dat - als Christus 'waar' is, gelijk heeft - ons menszijn dus iets positiefs, onthullends te zeggen moet hebben.

Wat zijn nu de antropologische redenen dat de Kerk zegt: sex in het huwelijk, zonder kunstmatige ingrepen, open voor nieuw leven?

1. Sex (net als geld en macht) is weliswaar iets voorbijgaands, maar toch iets nuttigs en goeds en moois: maar het moet zijn plaats kennen. Zo niet, dan heeft het de neiging, net als geld en macht, al onze aandacht op te eisen en, dat eenmaal bereikt, ons niet te geven wat het aanvankelijk beloofde.
De plaats van sex, zo zegt de Kerk (en ze staat daar in de geschiedenis van de wereldbevolking niet alleen in) is een zgn. 'huwelijk', d.w.z. de publieke, levenslange verbintenis tussen een man en een vrouw, waaruit nieuwe menselijke wezens (kunnen) voortkomen.
2. Het scheppen van nieuwe menselijke wezens (een nieuw vrij en bewust wezen, dat gemaakt is voor het geluk, maar dat a priori niet zeker is om het te vinden) is een reusachtige verantwoordelijkheid, te groot voor de mens. Wie weet hoe de levensweg van een mens zal zijn? Wie weet wat er na de dood van de ouders met hem gebeurt? En na zijn eigen dood? Om maar eens wat te noemen. De mens alleen kan de verantwoordelijkheid voor de keuze om een nieuw leven geboren te laten worden, niet aan (er zijn teveel factoren in het spel die buiten zijn bereik liggen).
Als God niet zou bestaan (of tegen ons zou zijn) zou het bepaald onredelijk en egoïstisch zijn kinderen op de wereld te zetten: het geluk bestaat niet, en een eventueel tijdelijk welzijn loopt af in het niets (of erger: want ook de atheïst weet absoluut niet wat er na de dood gebeurt; wie weet zit daar wel een monster, zoals sommige indianenstammen dachten).
(Wat doet de moderne atheïstische maar menselijk-egoïstische mens? Hij wil wel kinderen - daar is hij egoïstisch (of menselijk) genoeg voor; maar hij 'weet' dat het eigenlijk onredelijk is, omdat het leven zinloos is; en daarom 'maakt' hij er... weinig).
Kinderen laten komen is alleen redelijk als we ze verwelkomen in de grotere context van een Goed Mysterie, en het Mysterie zelf bewust betrekken bij de schepping (en opvoeding) ervan. Oftewel: kinderen laten komen, omdat God er is, omdat God goed is, omdat God nieuwe mensen wil (om ze gelukkig te maken), en dan ook wanneer en zoals God het wil, voor God. Wij op onze stoel, God op de zijne.
3. Voor het gezin zelf en voor de kinderen is het (overigens en tegelijkertijd) beter, leuker, gezelliger, opvoedender, als ze met 'een stel' zijn. De heel kleine gezinnen (natuurlijk kiest niet iedereen daar bewust voor) zijn als zodanig niet per se gunstig voor het gezin en de kinderen, zoals steeds meer onderzoek aantoont.
4. Concluderend: niet knoeien met nieuw mensenleven en het ontstaan ervan; kinderen laten komen niet volgens een eigen perfecte planning maar ervoor openstaan dat het Mysterie, dat ons schept, door ons nieuwe schepselen ter wereld laat komen; als kinderen een toekomst hebben (omdat God bestaat en Goed is), dan er niet 'te weinig' van laten komen.
Dit doet begrijpen waarom de Kerk zegt: sex in het huwelijk en zonder 'kunstgrepen'. Als om bepaalde heel goede redenen (armoede o.i.d.) (een tijdlang) geen nieuw kind welkom geheten kan worden, dan kan dat bevorderd worden (niet helemaal uitgesloten, niet op Gods stoel gaan zitten), door geen sex te hebben in de vruchtbare perioden (zoals de mens altijd geweten heeft). De ervarene weet sowieso dat onthouding af en toe de relatie goed doet (zo niet, dan is de onderliggende relatie ook niet goed); trouwens, de sexuele uitdrukking gaat voorbij (met de jeugd), de onderliggende relatie blijft (en verdiept zich).
Nog een laatste antropologische reden, waar ik minder vanaf weet maar de gehuwden onder u des te meer: zowel esthetisch, als hormonaal, als psychologisch, is sex hebben op de juiste plaats en open naar eventueel nieuw leven (zo God wil) vele malen mooier en interessanter dan op enige andere manier.

Kortom, ook, 'zelfs' op dit, nogal specifieke punt, is de leer van de Kerk er niet voor om de mens te 'pesten', maar om zijn leven mooier, waarder, aangenamer, nuttiger, vollediger, rustiger, interessanter te maken.

Tenslotte herhalen we het belangrijkste: voor een katholiek is de moraal niet het doel, maar een aardige wegwijzer die iets zegt wat we eigenlijk al wisten:

Een katholiek daarentegen (maak ik me duidelijk? alleen katholieken kunnen mij begrijpen), een katholiek is een jongen die op de weg komt en die de wegwijzer die er staat voor iedereen, ook prima vindt voor zichzelf. En wat meer is, hij raadpleegt de wegwijzers die er voor iedereen staan zelfs niet om te weten wat de weg is. Hij kent de weg goed, hij weet de weg, hij ziet hem, hij doet als iedereen, volgt als iedereen. De weg is duidelijk. Hij raadpleegt de wegwijzers om een bepaalde vreugde te ervaren, die een rituele vreugde is van de weg. (Péguy)

En nog meer tenslotte, ook op dit gevoelige en persoonlijke terrein (we herhalen dat in de katholieke lijst van mogelijke zonden, de 'gewone' van sexuele aard traditioneel in zwaarte onderaan staan) is het nederig en moedig vragen en aanvaarden van Christus' vergeving doorgaans belangrijker, nuttiger en opbouwender dan (te denken) alles perfect te doen (en te vallen in hoogmoed).

Zie ook Condooms.

Amen! Sigh! Volgende keer weer gewoon over metafysica ;)

Ken het geloof beter dan je ouders het kenden!

Wat hebben Kerstmis, dogma's en biechten met elkaar te maken?

Volgens de kerstboodschap van de Tilburgs-Utrechtse Faculteit 'Katholieke Theologie': niets. Religie is lief-zijn-voor-mekaar en laat het denken verder maar aan ons professionals over, lijkt in de instituties de insteek nog vaak te zijn.
Weinig bevredigend voor wie vermoedt dat het katholieke geloof echt wat te bieden heeft!

Anders de benadering van Benedictus XVI, de paus die afgelopen najaar nog zei dat "iedereen die van God houdt, geroepen is in zekere zin theoloog te worden, iemand die spreekt met God, die denkt over God en probeert met God te denken"!

Hij heeft, speciaal voor in het katholieke geloof (in het héle geloof, niet alleen in het politiek-correcte deel ervan!) geïnteresseerde jongeren, een boekje laten samenstellen, een, jawel, catechismus (het heet YouCat, Youth Catechism): het geloof van de Kerk in vragen en antwoorden.
Over, zeker, Kerstmis, dogma's en biechten, maar vooral: over de verbanden, de link met het leven zelf!

De paus schreef er zelf een inleiding bij. Voorhof brengt de vertaling:

Beste jonge vrienden! Vandaag raad ik jullie de lezing aan van een buitengewoon boek. Het is buitengewoon vanwege zijn inhoud maar ook vanwege de manier waarop het ontstaan is. Dit laatste wil ik jullie kort uitleggen, om er de bijzonderheid van duidelijk te maken. YouCat dankt zijn ontstaan, om het zo te zeggen, aan een ander werk dat teruggaat tot de jaren '80. Dat was een moeilijke periode zowel voor de Kerk als voor de wereldgemeenschap, tijdens welke de noodzaak gevoeld werd van nieuwe oriëntaties om een weg te vinden naar de toekomst. Na het Tweede Vaticaans Conilie (1962-1965) en in het veranderde culturele klimaat wisten velen niet meer goed wat christenen precies moesten geloven, wat de Kerk leerde, of zij überhaupt iets kon leren, en hoe dit alles zich kon aanpassen aan het nieuwe culturele klimaat. Is het Christendom als zodanig niet achterhaald? Kan men vandaag de dag nog redelijkerwijs christen zijn? Het zijn vragen die ook nu nog vele christenen zich stellen. Paus Johannes Paulus II nam toen een gedurfde beslissing: hij besloot dat de bisschoppen van de hele wereld een boek zouden schrijven om op deze vragen antwoord te geven.
Mij vertrouwde hij de taak toe het werk van de bisschoppen te coördineren en ervoor te zorgen dat er uit de bijdragen van de bisschoppen een boek zou ontstaan - een echt boek, niet slechts de losse verzameling van een veelheid aan teksten. Dit boek moest de traditionele titel van Catechismus van de Katholieke Kerk dragen en toch iets absoluut stimulerends en nieuws zijn; het moest laten zien wat de Katholieke Kerk vandaag gelooft en hoe je op redelijke wijze kunt geloven. Ik schrok toen van deze taak en ik moet bekennen dat ik eraan twijfelde dat iets dergelijks kans van slagen had. Hoe zou het kunnen dat over de hele wereld verspreide auteurs een leesbaar boek zouden produceren?
Hoe konden mensen die op verschillende continenten leven, en niet enkel geografisch, maar ook intellectueel en cultureel, een tekst produceren die interne eenheid zou hebben en begrijpelijk zou zijn in alle continenten? Daarbij kwam nog dat de bisschoppen niet eenvoudigweg als indidivuele auteurs, maar namens hun medebroeders en hun plaatselijke Kerken moesten schrijven.
Ik moet bekennen dat het me vandaag nòg een wonder lijkt dat dit project uiteindelijk geslaagd is. We ontmoetten elkaar drie of vier keer per jaar een weeklang en discussieerden gepassioneerd over de stukken tekst die in de tussentijd ontwikkeld waren.
Eerst moest de structuur van het boek gedefinieerd worden: die moest eenvoudig zijn, zodat de verschillende groepen auteurs een heldere taak zouden krijgen en hun beweringen niet in een gecompliceerd systeem zouden hoeven forceren. Het werd dezelfde structuur als dit boek heeft; ze is eenvoudigweg overgenomen van een eeuwenlange catechetische ervaring: wat geloven we / hoe vieren we de christelijke mysteries / hoe hebben we het leven in Christus / hoe moeten we bidden. Ik wil nu niet uiteenzetten hoe we zijn omgegaan met de grote hoeveelheid vragen, totdat er uiteindelijk een echt boek uitkwam. In een werk als dit zijn er veel discutabele punten: alles wat mensen maken is onvoldoende en kan verbeterd worden, en toch is het een groot boek, een teken van eenheid in verscheidenheid. Uit vele stemmen heeft zich een koor kunnen vormen, omdat we de gemeenschappelijke partituur van het geloof hadden, die de Kerk ons door de eeuwen heen, van de apostelen tot nu toe, heeft overgeleverd.
Waarom dit alles?
Reeds toen, ten tijde van de redactie van de CKK, moesten we constateren dat niet alleen de continenten en de culturen van hun volkeren verschillend zijn, maar ook dat er binnen de verschillende samenlevingen weer verschillende 'continenten' bestaan: de arbeider heeft een andere mentaliteit dan de boer, en een natuurkundige een andere dan een taalkundige; een ondernemer een andere dan een journalist, een jongere een andere dan een oudere. Om deze reden moesten we ons, in ons taalgebruik en in ons denken, boven al deze verschillen plaatsen, en, om het zo te zeggen, een gemeenschappelijke ruimte zoeken voor de verschillende denkwerelden; en zo werden we ons er steeds meer van bewust dat de tekst 'vertalingen' nodig had voor de verschillende werelden, om mensen met verschillende mentaliteiten en verschillende levenssituaties te kunnen bereiken. Sindsdien hebben, tijdens de Wereldjongerendagen (Rome, Toronto, Keulen, Sydney) jongeren uit de hele wereld die willen geloven, die op zoek zijn naar God, die houden van Christus en gemeenschappelijke wegen verlangen, elkaar ontmoet. In deze context vroegen we ons af of we niet moesten proberen de Catechismus van de Katholieke Kerk te vertalen in de taal van de jongeren en zijn woorden in hun wereld te laten binnendringen. Natuurlijk zijn er ook tussen de jongeren van vandaag grote verschillen; zo is, onder de beproefde leiding van de aartsbisschop van Wenen, Christoph Schönborn, een YouCat ontstaan voor jongeren. Ik hoop dat vele jongeren zich door dit boek zullen laten fascineren.
Sommigen zeggen me dat catechismus de jeugd van vandaag niet interesseert; maar ik geloof deze bewering niet en ik ben er zeker van gelijk te hebben. Zij is niet zo oppervlakkig als men haar beschuldigt te zijn; jongeren willen weten waaruit het leven werkelijk bestaat. Een detectiveroman 'pakt' ons omdat hij ons betrekt in het lot van anderen, dat ook het onze zou kunnen zijn; dit boek 'pakt' ons, omdat het ons spreekt over onze eigen bestemming en daarom eenieder van ons van nabij aangaat.
Daarom nodig ik jullie uit: studeer de catechimus! Dit wens ik jullie van harte toe! Dit hulpmiddel voor de catechismus vleit jullie niet; het levert geen gemakkelijke oplossingen; het vergt een nieuw leven van jullie kant; het presenteert jullie de boodschap van het Evangelie als de 'kostbare parel' (Mt 13,45) waarvoor je al het andere moet geven. Daarom vraag ik jullie: studeer de catechismus met passie en volharding! Offer jullie tijd ervoor op! Bestudeer hem in de stilte van je kamer, bestudeer hem met z'n tweeën, als je vrienden bent, vorm groepen en studiekringen, wissel ideeën uit op internet. Blijf in elk geval in dialoog over je geloof!
Jullie moeten weten wat je gelooft; je moet je geloof kennen met dezelfde precisie waarmee een informaticaspecialist het operatief systeem van een computer kent; je moet het kennen zoals een musicist zijn stuk kent; ja, jullie moeten aanzienlijk dieper geworteld zijn in het geloof dan de generatie van jullie ouders, om met kracht en beslistheid weerstand te kunnen bieden aan de uitdagingen en de beproevingen van deze tijd. Jullie hebben goddelijke hulp nodig, als jullie geloof niet wil opdrogen als een dauwdruppel in de zon, als jullie niet ten onder willen gaan aan de verleidingen van het consumisme, als jullie niet willen dat jullie liefde verdrinkt in de pornografie, als jullie de zwakken en de slachtoffers van misbruik en geweld niet willen verraden.
Als jullie je met passie aan de studie van de catechismus wijden, wil ik jullie nog een laatste advies geven: jullie weten allemaal hoe de gemeenschap van de gelovigen recentelijk gewond is geraakt door de aanvallen van het kwaad, door het doordringen van de zonde in het binnenste, in het hart zelf van de Kerk. Neem dit niet als aanleiding om van Gods aangezicht weg te vluchten; jullie zelf zijn het lichaam van Christus, de Kerk! Breng het intacte vuur van jullie liefde in de Kerk, telkens wanneer de mensen het gezicht ervan verduisterd hebben. "Laat uw ijver niet verflauwen, wees vurig van geest, dien de Heer" (Rm 12,11). Toen Israel op het duisterste punt van zijn geschiedenis stond, riep de Heer geen belangrijke, hooggeachte personen te hulp, maar een jongere met de naam Jeremia; Jeremia voelde zich belast met een te grote taak: "Ach Heer God, ik kan niet spreken; ik ben veel te jong" (Jer 1,6). Maar God liet zich niet uit het veld slaan: "Zeg niet: “Ik ben veel te jong!” Ga naar iedereen tot wie Ik u zend en alles wat Ik u opdraag, moet u hun zeggen" (Jer 1,7).
Ik zegen jullie en bid elke dag voor jullie allemaal.

Het boekje YouCat komt vanaf maart in het Engels en vervolgens in andere talen uit en is hier alvast te bestellen. YouCat zal in elk geval verspreid worden onder alle deelnemers aan de Wereldjongerendagen in Madrid.

"Do not believe those who tell you that you don’t need others to build up your life"

Belangrijke Boodschap van paus Benedictus XVI voor de 26e Wereldjongerendag (Madrid, augustus 2011).